TEATR NARODOWY W WARSZAWIE

SONATA JESIENNA
Ingmar Bergman

reż. Grzegorz Wiśniewski

premiera 10 października 2020

Wybitna pianistka Charlotta (Danuta Stenka) przyjeżdża w odwiedziny do córki, której nie widziała od siedmiu lat. Ewa (Zuzanna Saporznikow) mieszka z dużo starszym mężem pastorem (Jan Englert) i niepełnosprawną siostrą na skromnej prowincjonalnej plebanii. Co wyniknie ze spotkania obu kobiet – wiemy z filmu Bergmana.

Serio - wiemy?

Nie będę może pisał o czym Sonata jest, a o czym - nie, bo pojawiające się w recenzjach zdania o „cenie, jaką się płaci za...”, „o roli sztuki w życiu”, itepe itede, w ogóle nie oddają sensu tego przedstawienia, i uprzedzam – jeńcy brani nie są, wychodzi się z teatru w krytycznym stanie emocjonalnym, bufet na Wierzbowej powinen być czynny po tym spektaklu, a nie tylko przed, bo jako tako można dojść do siebie po jednym, a raczej dwóch głębszych.

Danuta Stenka zagrała rolę wielką, to jest aktorstwo totalne, przeszło mi przez myśl, że gdybym był aktorem nie odważyłbym się pójść tak daleko, bo pogubiłbym się w drodze powrotnej. Wspaniała w roli Ewy - Zuzanna Saporznikow - którą zagrała pewnie stąpając po cienkiej granicy między miłością a nienawiścią do swojej matki, między furią a pokorą, litością a oschłością; Jan Englert tym razem w cieniu swoich aktorek.

NOWY TEATR W WARSZAWIE

ODYSEJA. HISTORIA DLA HOLLYWOODU
Homer, Hanna Krall i in, dram. P. Gruszczyński
reż. Krzysztof Warlikowski
premiera 4 czerwca 2021 Najbardziej utkwiła mi w pamięci scena rozmowy Hanny Arendt z Martinem Heideggerem, filozofka wraca po latach do Niemiec, z których musiała uciekać przed Hitlerem, spotyka się ze swoją dawną miłością, i pyta go o wyrzuty sumienia, o poczucie winy za zaangażowanie po stronie faszyzmu. Ten odpowiada Szekspirem wpadając w furię… To bez wątpienia jedna z najwspanialszych scen, jakie kiedykolwiek widziałem w teatrze, z wielkimi rolami Andrzeja Chyry i Małgorzaty Hajewskiej-Krzysztofik. Chociaż może… jednak bardziej zapadł mi w pamięci prolog, gdy 91-letni Odys (fantastyczny Stanisław Brudny) wraca do domu, na taką chwilkę zatrzymuje się przed ekranem, na którym widzimy nazwisko Zygmunta Malanowicza, którego pamięci to przedstawienie twórcy poświęcają. Nie pamiętam, kiedy widziałem scenę tak prostą i tak jednocześnie tak przejmującą. Czy może… - jakby definiująca (jeśli to w ogóle możliwe) - scena powitania Izoldy i Szajka, ona przemierzyła oceany, żeby go z piekła obozu wydostać, on – nie mogący pogodzić się z tym, że z całej rodziny przeżyli tylko oboje – i znów – nieziemskie role Mai Ostaszewskiej i Mariusza Bonaszewskiego.

Właściwie każda scena tego znakomitego przedstawienia nieznośnie wraca, nie da się z tej opowieści wylogować po oklaskach, nie da się wyrzucić z głowy tych tak bardzo starannie dobranych słów, dialogów, obrazów, ról – przede wszystkim, tych na scenie, i tych w projekcjach (wybitny epizod – jeśli są tu w ogóle epizody – Mai Komorowskiej).

TR WARSZAWA/STARY TEATR W KRAKOWIE

3SIOTRY

Antoni Czechow

reż. Luc Perceval

premiera 15 maja 2021

Tym razem tylko garść przemyśleń natury jakby technicznej, nie umiem bowiem o sensie tego spektaklu pisać bez egzaltacji, a tego chcę uniknąć.

Przedstawienie powstało z matematyczną dokładnością, na każdym poziomie – od tekstu, przez scenografię po wspaniałe, niesłychanie precyzyjne aktorstwo. (A propos aktorstwa – na warszawskiej premierze Nataszę zagrała Marta Ojrzyńska, mam wszelkie podstawy podejrzewać, że „przebiegi” z Oksaną Czerkaszyną są TROCHĘ o czymś innym). Widać również, że zespół nie musiał się spieszyć, że był czas na benedyktyńską niemal pracą nad każdą z postaci, warto swoją drogą odświeżyć sobie zawczasu tekst, nie dlatego, że Perceval jakoś zmasakrował Czechowa, nie, ALE cytaty z dramatu reżyser umieścił we własnych kontekstach, w których słowa bohaterów nabierają niekiedy zgoła przeciwnych znaczeń, te momenty przedstawienia wydały mi się najbardziej poruszające.

PWSFTvIT W ŁODZI

MEWA