TEATR WSPÓŁCZESNY W SZCZECINIE

2023, maj

43. WARSZAWSKIE SPOTKANIA TEATRALNE

SPARTAKUS. MIŁOŚĆ W CZASACH ZARAZY

Weronika Murek, Jakub Skrzywanek

reż. Jakub Skrzywanek

premiera 13 maja 2022

Można Spartakusa oglądać jak spektakl stricte interwencyjny, jak - na dość wierną inscenizację reportaży z dziecięcych oddziałów psychiatrycznych, i wrażenie, jakie zrobi będzie dojmujące, trudno doprawdy inaczej. Ale gdyby spojrzeć na te szpitale jak na metaforę? Mało wyrafinowaną, zgoda, szpital psychiatryczny był symbolem kraju/ustroju/władzy w niejednym dziele, ale przecież to JEST rzecz o tym, co się dzieje, gdy pod „skrzydła” państwa dostaje się osoba potrzebująca nagłej pomocy – w naszym wypadku - nastolatek po nieudanej próbie samobójczej.

Bo skoro państwo nie jest najlepiej zorganizowane i przemocowe, to niby dlaczego w psychiatryku przezeń prowadzonym miałoby być inaczej? Stosują więc pielęgniarki i pielęgniarze system wyrafinowanych kar wobec pacjentów, nie panują nad nimi (dochodzi do gwałtów), podają złe lekarstwa, dzieciaki leżą w chlewie (dosłownie), a ich kuracja opiera się na wiedzy sprzed półwiecza, nieledwie - na zabobonach Cóż, jest ktoś za taki stan rzeczy chyba odpowiedzialny, ktoś, kto na to wszystko pozwala, zostawiając tę nieszczęsną psychiatrię dziecięcą właściwie samą sobie. Tym kimś jest właśnie państwo.

2023, maj

43. WARSZAWSKIE SPOTKANIA TEATRALNE

DOTYK ZA DOTYK. DANSING.

Michał Buszewicz

koncepcja i choreografia: Katarzyna Sikora

premiera 21 stycznia 2023

Aktorzy spektakli pokazywanych podczas WST wspierali zespół Dialogu (który przeżywa teraz trudne chwile), włączając się do akcji #pozostańmywdialogu. A gdyby tak… zastanowić się nad tym, które z przedstawień  tegorocznych Spotkań „najbardziej dialogował” z publicznością – nie miałbym wątpliwości – właśnie ten. I był to dialog nie tylko wysoce satysfakcjonujący, ale i - natychmiastowy. Byłem bowiem jednym z niewielu, którzy nie tańczyli (nic osobistego, po prostu nie wolno narażać kogokolwiek na kontakt z moim rozumieniem choreografii).

2022, kwiecień Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi 2022

ODLOT

Zenon Fajfer

premiera 13 grudnia 2021

Wyszedłem z tego przedstawienia nieco zdezorientowany. Z jeden strony bowiem coś mi mówiło, że obejrzany spektakl ocierał się o arcydzieło, z drugiej jednak – inne „coś” wyrażało przeciwko niemu głośny sprzeciw. W tym niekomfortowym rozdwojeniu przeczytałem wszystkie dostępne recenzje i jednak z ulgą odetchnąłem, że nie tylko ja nie wszystko zrozumiałem. Ale chyba nie to w tym misternym przedstawieniu chodzi, jeden z kolegów napisał (cytując z grubsza), że nie jest to spektakl do "rozumienia", a - do "czucia". I faktycznie, z właściwie nieteatralnego tekstu p. Fajfera Anna Augustynowicz przygotowała istotnie oddziałujące na wiele zmysłów, porywające przedstawienie, oratorium, perfekcyjnie, niesłychanie precyzyjnie zagrane, z pewnością  sekunda zawahania, zbędnej ciszy, ale i o pół tonu za głośny krzyk - całą tę konstrukcję nadwerężyłyby w widoczny i słyszalny dla widza sposób. Nawet nie chcę się domyślać, w jakim stanie skupienia aktorzy wchodzą na scenę.

Problem jednak mam z tekstem. Nie z jego  rewolucyjną i istotnie interesującą formą, a z tym – o czym traktuje. Jeśli rzecz jest o Polakach - to nie poczułem, że także o mnie. Jeśli o Polsce – to sądzę, że mój kraj taki nie jest (choć może jestem naiwny albo ślepy - ale i do tego mam prawo). Jaki jest bowiem nasz stan duszy i umysłu  – pytają twórcy? Ano - od czasów co najmniej Wyspiańskiego, jesteśmy sfrustrowani, nieufni, pełni nienawiści i pogardy, jak nigdy wcześniej podzieleni, a katastrofa smoleńska te podziały tylko umocniła. 

Tak, to jakby wiadomo, co jednak z tych diagnoz miałoby wynikać? Tak bez końca będziemy zadawać pytania o Polskę, w których z góry wiadomo, że odpowiedzi żadnej nie będzie, bo być nie może? I że powstały jakby dla samej jakiejś trudno wytłumaczalnej  satysfakcji z ich zadawania?

Sara Strindberg

reż. Anna Augustynowicz

Tytułowa Beckomberga a to sztokholmska dzielnica, znana z opuszczonego już szpitala psychiatrycznego. I do szpitalnego budynku wracają byli pacjenci, po co? Dlaczego to miejsce wciąż daje im poczucie bezpieczeństwa? Co jest w nim takiego pociągającego, a może - uzależniającego, czego świat poza murami dać nie może? Wreszcie - czym jest choroba psychiczna, gdzie się kończy „normalność”, a gdzie zaczyna szaleństwo, i - co to tak naprawdę znaczy? Niełatwo na te pytania odpowiedzieć, a i odpowiedzi mogą uwierać.

Beckomberga to pierwszy chyba na polskich deskach spektakl o pandemii. Nie ma w przedstawieniu na ten temat ani słowa, ale nie mam żadnych wątpliwości, to właśnie o nas zamkniętych w domach podczas telepracy, o nas – przestraszonych, zagniewanych, zdezorientowanych, wariujących, rozwodzących się, przesuwanych jak pionki po szachownicy przez władze, decydujące sensownie lub idiotycznie, że teraz wolno to, a tamtego – nie.

2019, marzec

BYĆ JAK BEATA

Piotr Domalewski, Żelisław Żelisławski

reż. Magda Miklasz

premiera 2 lutego 2019 

Motto: Miałeś rację, zachowuję się jak trochę stuknięta… (Małpa i ja)

No, jestem chyba nieco stuknięty, żeby jechać, tłuc się – zabrzmi efektowniej -  do Szczecina tylko po to, żeby obejrzeć przedstawienie o Beacie Kozidrak. Na szczęście autostradą (dodajmy – absurdalnie drogą), wygodnym przecież autem niegdyś czeskiej marki, a i spektakl okazał się olśniewający. Choć jest o bardzo wielu rzeczach, to chyba najmniej o samej Beacie. Ona, obecna na scenie jako obwiązana mikrofonami madonna, za sprawą znanych i mniej znanych piosenek jest tylko takim lustrem, w którym twórcy nam, fanom Beaty i z ciekawością i dociekliwością się przyglądają. Naszym tęsknotom, pragnieniom, talentom i ich brakowi, bezczelności, chęciom wyróżnienia się w tłumie…

Poznajemy m.in. zakonnicę, emerytowanego policjanta, sfrustrowanego 30-latka, neurotyczną gwiazdkę, psychofankę, którzy biorą udział w castingu, i po swojemu śpiewają piosenki Beaty i Bajmu. Po co tak naprawdę na ten casting przyszli? Skąd w nich fascynacja Beatą Kozidrak? Co słyszą w jej tekstach? Czego szukają a - co znajdują? Są jej fanami na serio czy „ironicznie”?  

2017, kwiecień, koprodukcja z Teatrem im. Jana Kochanowskiego w Opolu, 37. Warszawskie Spotkania Teatralne

ŚLUB

Witold Gombrowicz

reż. Anna Augustynowicz

premiera 10 września 2016

Były owacje na stojąco, były szepty, że prawie jak Jarocki, że Grzegorz Falkowski niczym sprzed lat Jan Englert… A Pani Profesor przypomniała, że Ślub to jeden z największych polskich tekstów dramatycznych wszech czasów. Jerzy Jarocki wystawiał Ślub sześciokrotnie i za każdym razem było o czym innym. A o czym było to przedstawienie? Oglądałem niczym biała tablica, bo Iwon widziałem kilka, ale Ślub po raz pierwszy, nie miałem więc narzutów interpretacyjnych (sic!). 

O języku. I Ionesco się tu chowa. O języku, którym wydaje nam się, że się porozumiewamy. O bełkocie, w którym się lubujemy, o pustosłowiu, które nami rządzi, o autokreacji, tak łatwej dziś dzięki internetowi, poprzez którą robimy z siebie kogo innego, idiotów najczęściej, ale tego nie widzimy, bo widzieć nie chcemy.

2016, listopad

GODZINA SPOKOJU

Florian Zeller

reż. Norbert Rakowski

premiera 20 czerwca 2015