Wszystkie prawa zastrzeżone.
TEATR KAMIENICA
2024, wrzesień
RODZIN@ W SIECI, CZYLI POLOWANIE NA FOLLOWERSÓW
Wawrzyniec Kostrzewski
reż. Wawrzyniec Kostrzewski
premiera 10 września 2024
Mamy oto przeciętną polską rodzinę – Irenkę (Izabela Dąbrowska), Marka (Michał Czernecki), Babcię (Małgorzata Rożniatowska) i dwoje dorosłych dzieciaków (Karolina Charkiewicz i Marcin Stępniak). Żyją sobie dość szczęśliwie zwykłym polskim żyćkiem i żyliby tak dalej, gdyby nie konkurs na wygranie apartamentu na ekskluzywnym osiedlu, o mieszkaniu na którym marzy Irenka. Konkurs jest w sumie prosty – rodzina musi w krótkim czasie „upolować” 50 tysięcy followersów. Na początku rodzice (Babcia pozostaje jednak nieco z boku tego szaleństwa) niezbyt dobrze radzą sobie w świecie mediów społecznościowych, ale później…
Mnie również bardzo śmieszy, że niektórzy influencerzy robią robią z siebie po prostu idiotów – z próżności, dla fejmu, czy – chyba najczęściej - z braku innego pomysłu na życie. Smutniejsze jednak to, że ich komunikaty znajdują odbiorców… Oczywiście, nie wrzucam wszystkiego do jednego worka, ale jakoś ten wartościowszy - z przeproszeniem - content jest dostępny najczęściej na peryferiach świata, w którym się liczą się tylko lajki i algorytmy (prowadzi nas przezeń #CyberWoman – Olga Sarzyńska). No i co z tym zrobić?
A ponieważ #rafalturow.ski swoim Czytelnikom dostarcza wyłącznie treści najwyższej jakości, krótkie i konkretne, więc donoszę, że oglądamy znakomicie napisany, momentami niesłychanie zabawny (choć nie bez cienia pewnej goryczy w tle), diablo błyskotliwy i brawurowo zagrany spektakl. Znam co najmniej jedną osobę, która na autora się za to przedstawienie obrazi, wszak raczył wyśmiać najświętsze w jej życiu wartości takie jak zdobywanie i opieka nad followersami, ale reszta, wciąż jakoś funkcjonująca w świecie realnym, tym pozbawionym hasztagów, spędzi w teatrze beztroski zaiste wieczór.
Best of Kamienica.
2023, wrzesień
PETARDA
Izabela Łaszczuk
reż. Jerzy Bończak
premiera 21 września 2023
Niegrzeszący wiernością biznesmen w średnim wieku Roman umawia się w swoim górskim domku na randkę z niegrzeszącą dla odmiany inteligencją Sandrusią. Tyle, że w domku są już jakby goście, dodajmy, że mimo sylwestrowej nocy – ciężko tu pracujący. Dochodzi w związku z tym do pewnych nieporozumień, a wisienkę na torcie położy swoją niezapowiedzianą wizytą romanina żona i to nie sama, a - z Pszczółką. I właściwie tyle o akcji można napisać, żeby nie zepsuć Wam zabawy.
Ta farsa jest naprawdę śmieszna, liczba qui pro quo z jakimi mamy do czynienia, jest imponująca i owe nieporozumienia są momentami okropnie zabawne. Mamy dobry tekst, w którym autorka nie waha się bawić paradoksami (scena ustalania kto będzie kim w nowopowstałej rodzinie jest po prostu pyszna), mamy bohaterów skreślonych całkiem mięsistą kreską, w tym będącego osią całej hecy – Romana, który jak w każdej dobrej farsie wyjdzie jakimś cudem z opresji bez wyjścia, nieledwie – „złapany za rękę na kradzieży, wyprze się własności ręki”. W tej roli fantastyczny Tomasz Schimscheiner (w dublurze z Robertem Rozmusem), zdecydowanie kradnący kolegom scenę nie tylko przeuroczą vis comica, ale i niesłychaną precyzją gry, co – jak wiadomo – dla powodzenia farsy ma znaczenie pierwszorzędne.
Nie mam natomiast pewności czy Dominika Kryszczyńska odrobinę za bardzo nie znęcała się nad graną przez siebie Sandrunią, Jacek Kopczyński i Andżelika Piechowiak stworzyli udaną i uzupełniającą się parę zbirów, natomiast Panią Dyrektor Kamienicy namawiałbym na częstsze obsadzanie w rolach komediowych Justynę Sieńczyłło, która brawurowo - ale i z wyczuciem - wcieliła się w rolę Reginy, żony naszego wiarołomnego bohatera. A Pan Pszczółka (Marek Kaliszuk na zmianę z Lesławem Żurkiem), jak to pszczółka, uroczo sobie bzyczał (żeby nie powtórzyć za Reginą – bzykał), wprowadzając do całości powiew – powiedzmy – niejednoznaczności.
Rzecz powstała na 15. urodziny Kamienicy i uważam, że teatr sprawił sobie prezent bardzo trafiony.
2023, sierpień
ŻONA POTRZEBNA OD ZARAZ
Edward Taylor
reż. Tomasz Dutkiewicz
premiera 26 sierpnia 2023
Jim (Michał Mikołajczak) jest młodym biznesmenem świetnie zapowiadającym się w strukturach korporacji. Chcąc przyspieszyć bieg kariery, zaprasza na kolację swojego szefa Billa (Marcin Troński) wraz z żoną - Nancy (obłędna rola Magdaleny Wójcik). Niestety, pryncypał znany jest z bardzo konserwatywnych poglądów, a dziewczyna Jima, Helen, (Michalina Sosna/Andżelika Piechowiak) na czas JEDYNIE proszonej kolacji żony udawać nie chce. Kto wie, może w kłopocie jakoś Jimowi pomoże sprzątaczka Edna? (fantastyczna Maria Pakulnis). Nie nie, nic nie pójdzie tak, jak myślicie...
O świetnej roli Marii Pakulnis w roli bezczelnej sprzątaczki (zauważmy, że raczej wbrew swojemu emploi) już nawet nie wspominając, Edna doprowadzała bowiem publiczność do łez samą swoją obecnością w tym chaosie, a co dopiero - gdy się odezwała...
Ergo, rzecz urocza i bezpretensjonalna, warto przepisać sobie Żonę jako antidotum na pierwsze jesienne smutki.
2022, grudzień
HALO, TU BIELICKA! CZYLI BYĆ JAK HANKA
Aldona Jankowska, Marek Sadowski
reż. Aldona Jankowska
premiera 14 grudnia 2022
Mamy oto ich troje – Ona, gwiazda, On – jej tekściarz i… ten trzeci - telefon.
Tak, Hanka Bielicka i Bogdan Brzeziński przyjaźnili się, pracowali, kłócili i zwierzali się sobie – przez telefon. Ona dzwoniła z Łomży, z Warszawy, z Paryża, on – zawsze odbierał w Krakowie. Ona – „wariatka”, dziś powiedzielibyśmy, że miała ADHD, wszędzie było jej pełno; On – cichy, nieśmiały, chyba trochę nielubiący ludzi introwertyk, szczęśliwy w swoich czterech ścianach z żoną, dziećmi i poezją. Czy ten związek był udany tylko dlatego, że był przez telefon?
Hanka Bielicka jest co prawda niepodrabialna, jedyna w swoim rodzaju, ALE… Aldona Jankowska jest po prostu fantastyczna, zagrała Bielicką fenomenalnie, w punkt, bez przerysowań, z wyczuciem i z czułością. W roli Brzezińskiego znakomicie odnajduje się bardzo utalentowany Marek Sadowski, obdarzony nie tylko wspaniałym głosem i słuchem (na co dzień gra w Baduszkowej, noblesse oblige!), ale i cudowną vis comica.
Ten śliczny spektakl, chwilami bardzo zabawny, momentami liryczny (a i łezka z oka popłynie bliżej finału) jest hołdem złożonym wielkiej artystce, jaką była Hanka Bielicka. Ale jest też opowieścią o samotności, o niespełnieniu, o goryczy niedocenienia, ale i o największej radości, jaką jest dla aktora spotkanie z publicznością.
Ach, teatr zupełnie jak kiedyś – westchnął teatralnym szeptem obecny na premierze Klub Ludzi Nostalgicznych.
Flavia Coste
reż. Tomasz Sapryk
premiera 17 września 2021
Mam kłopot, bo – z jednej strony spędziłem w teatrze zupełnie miły wieczór, a z drugiej – ten tekst jest… cóż, trochę hucpą. Mamy do czynienia bowiem z komedią udającą moralitet, albo odwrotnie, napisaną w taki sposób, żeby mniej wymagający widzowie wyszli rozbawieni z teatru z odczuciem, że „zobaczyli coś wartościowego”. Podobnych tekstów pisze się dziesiątki, bo i teatrów dających tego rodzaju repertuar jest bez liku, a i widzowie – jak się niekiedy uważa - pragną przede wszystkim obejrzeć cosś „lekkiego”, a jednocześnie „niegłupiego”. Jest popyt, jest i podaż.
Od razu mówię – jego decyzja nie zostanie zrozumiana. Uprzedzam, w którymś momencie robi się naprawdę grubo, bo - i jak to bywa w komediach tego typu – poznamy oblicze naszych najbliższych, o którym nam się nie śniło. Właśnie – ile wiemy o naszych najbliższych? I czy na pewno chcemy wiedzieć wszystko?
Izabela Dąbrowska w roli mamusi cudownie zabawna (i doskonale wiedząca, gdzie leży granica znęcania się nad swoją postacią), także dobre – i JEDNAK niełatwe role – Marcina Bosaka, Marii Dębskiej i Michała Meyera.
2018, październik
CZARNA KOMEDIA
Peter Schaffer
reż. Tomasz Sapryk
premiera 17 września 2018
Mamy oto młodego rzeźbiarza (dobra rola Mateusza Damięckiego) i jego narzeczoną, którzy oczekując wizyty zamożnego mecenasa, by - zrobić na nim dobre wrażenie – pożyczają bez pytania cenne meble od swojego sąsiada. Do tego wszystkiego ma się zjawić papa narzeczonej, i istotnie się zjawia, oraz – co gorsza – wysiada światło. Prowadzi to wszystko oczywiście do katastrofy. Od prawie 60 lat spektakl gości na scenach całego świata, nic dziwnego - Schaffer wiedział, jak pisać dla teatru, wszak Amadeusz też najpierw powstał na scenę. A rolę Brindsleya na brytyjskiej premierze zagrał sam Derek Jacobi!
No pysznie. Jan Wieczorkowski gra w tym spektaklu sąsiada głównego bohatera, Harolda, który jest nie do zniesienia zmanierowanym gejem. I im bardziej w tę kliszę Jan Wieczorkowski wchodzi, tym większa uciecha widowni, no przecież, prawda, ha ha ha.
Czytam ze zdumieniem, że jego postać jest „leciutko przejaskrawiona, ale bez przesady”. No, ze zdumieniem. W którymś momencie upija się - deklaratywnie niepijąca - sąsiadka, panna Furnival (Elżbieta Jarosik), no to wtedy to już zupełnie beczka śmiechu, aktorzy muszą robić pauzy żeby publiczność się wyśmiała, no nie można wytrzymać, przypomnę tylko, że nie ma nic zabawniejszego na scenie niż bełkocąca pijana kobieta.
Ruch na scenie został wyreżyserowany z zegarmistrzowską precyzją i tu przed twórcami czapka z głowy, scenografia i kostiumy także robią wrażenie, ale co z tego, skoro prawie wszyscy aktorzy nie do zniesienia przerysowują swoje role?
Wyszedłem z Kamienicy przygnębiony i smutny, istotnie, czarna ta komedia.2017, marzec
ROZKŁADY JAZDY
Petr Zelenka/Michael Frayn
reż. Adam Biernacki
premiera 8 marca 2017
To przedstawienie jest trochę jak palimpsest. Z zewnątrz farsa, a jednak - żart z farsy. O aktorach i teatrze, a w sumie o nas wszystkich zaganianych i nieogarniających, wywołuje śmiech, a przecież wcale nie jest aż tak zabawne. Rzecz o dwójce aktorów (Hanna Konarowska i Sebastian Cybulski), którzy próbują wystawić w teatrze Chińczyków Michaela Frayna, tekst napisany na aktorów siedmioro - grają tylko we dwoje.
No i właśnie tu jest pies pogrzebany – w pierwszej części muszą zagrać… złe aktorstwo. Z tym, że publiczność oczekująca farsy jest przekonana, że grają dobrze, właśnie tak, jak grać powinni. Podczas, gdy jest to żart Zelenki… I faktycznie, gdyby się tak dokładnie przyjrzeć, to są tam elementy celowo przerysowane, ale… wyłapałem je dopiero po prywatnej rozmowie z aktorami.
Najpierw zwróciłem uwagę na drobiazgi - niepotrzebnie bohaterowie noszą imiona aktorów, nie wiadomo po co Sebastian czyta audiobooka „Jak pokochać centra handlowe” (bo publiczność tej książki nie zna i myśli, że to poradnik), nie zrozumiałem też żartu z nazwiska Cybulski podczas zamiawiania taksówki.
Ale problem jest chyba szerszy - to w ogóle nie jest przedstawienie dla tej widowni. Ci, którzy przyjdą na farsę - będą zawiedzeni a nawet może zażenowani, a spragnieni specyficznego słodko gorzkiego czeskiego humoru Zelenki nie wytrzymają niezłych skądinąd acz całkowicie niekompatybilnych farsowych gagów Frayna.
Jak w czeskim filmie – nikt nic nie wie. Ale to nie jest jakaś radośnie pozytywna ocena tego przedstawienia…
2016, grudzień
WIERA GRAN
reż. Barbara Sass
premiera listopad 2012
Justyna Sieńczyłło fantastycznie śpiewa i to jeden z powodów, dla których warto Wierę Gran zobaczyć. To jest kameralny spektakl o artystce, która - pomawiana o kolaborację z Niemcami w getcie, walczy o godność, o możliwość śpiewania, wreszcie - o prawdę. Ale także o historii w ogóle, o tym, że w starciu z nią jesteśmy zupełnie bezradni i bezbronni.
Mamy paryskie mieszkanie Wiery Gran, które zmienia się w Carnegie Hall, w Cafe Sztuka w getcie, w sale koncertowe Paryża i Tel Aviwu, bo Wiera Gran wszędzie tam występowała, towarzysząc na scenie Edith Piaf czy Charlesowi Aznavourowi. Zmienia się też owo mieszkanie w ubecką katownię czy granicę państwa z sowieckim pogranicznikiem... Zmienia się w więzienie zbudowane z plotek i pomówień, w którym - przez sądy oczyszczona z zarzutów, przez mściwych ludzi - bohaterka skazana na dożywocie.
Całość może ździebko zbyt ckliwa jak na moją gruboskórną wrażliwość, ale Justyna w niełatwej roli Wiery Gran jest świetna (towarzyszy jej Paweł Burczyk), a poza tym historia ta wychodzi poza mury teatru, i być może będzie mieć ciąg dalszy.
2016, październik
DOPALACZE. SIEDEM STOPNI DONIKĄD
Justyna Bargielska, Wawrzyniec Kostrzewski
reż. Wawrzyniec Kostrzewski
premiera 3 listopada 2016
Trochę się bałem, że spektakl będzie doraźną publicystyką, ale na szczęście moje lęki okazały się bezpodstawne. Nie jest to co prawda rzecz przeznaczona dla widzów w moim wieku, nie wszystko bowiem zrozumiałem, ale Antek P. (13 l.), który mi towarzyszył na premierze, był pod wrażeniem. I o to chodziło.
Twórcom udało się nie tylko zatrzymać uwagę Antoniego i uzyskać jego jednoznacznie pozytywną ocenę przedstawienia. Było to na tyle dobre, że Antek prawdopodobnie namówi kolegów na ponowne pójście do teatru i to całą klasą. Tak, w Dopalaczach jest obecny dydaktyzm.
Nie, nie było to ani trochę żenujące. Wizualizacje Matyldy Wojciechowskiej – świetne, tekst mocny, zmuszający do myślenia i do zajęcia stanowiska (scena z przedstawicielem Chemii & Magii przekonującym o legalności dopalaczy – bardzo dobra), a aktorzy – grają „bez ściemy”.
Weź swojego nastolatka do teatru.