TEATR JARACZA W OLSZTYNIE

 

2024, maj

48. OKT

MIŁOŚĆ CZYSTA U KĄPIELI MORSKICH

Cyprian Kamil Norwid

reż. Zbigniew Brzoza

premiera 26 sierpnia 2023

 

Mamy oto jednoaktówkę Norwida o tematyce dość banalnej –  czworo kochanków  snuje wspomnienia z młodości (słowa „snuje” użyłem zdecydowanie świadomie), w tle – zniszczone meble, jakby z upiornego pensjonatu,  i - telewizor, w którym oglądamy morskie fale. Wierszowanemu lękowi przed samotnością, jaki wypływa z ust naszych bohaterów, towarzyszy choreografia, będąca najciekawszym elementem przedstawienia, choć nie odniosłem wrażenia, żeby akcję uzupełniała bądź - się z nią komunikowała. Po prostu – była.

fot. Teatr Jaracza w Olsztynie

Ten spektakl wyjechał z Opola z wyróżnieniem za „odkrycie potencjału teatralnego tekstu Norwida”. Niestety, piszącemu te słowa owego potencjału odkryć się nie udało, z założenia „wysmakowany melodramat” - jak czytamy w opisie, okazał się nudnym, nieczytelnym i egzaltowanym eksperymentem scenicznym. 

Może lepiej trzeba było tego Norwida zostawić w spokoju?


 

2023. maj

43. WARSZAWSKIE SPOTKANIA TEATRALNE

CZAS PORZUCENIA

Elena Ferrante

reż. Weronika Szczawińska

premiera 19 marca 2022

 

Mamy oto bohaterkę w średnim wieku, którą po kilkunastu latach małżeństwa zostawia mąż, na rozpad tego związku patrzymy właśnie przez jej pryzmat. Spektakl ma bez wątpienia walory terapeutyczne, jest bowiem dużo śmiechu z byłego i z mężczyzn w ogóle, zahaczając kilkukrotnie o mizoandrię, co jest niesłychanie obecnie modne w teatrze.

Minęły dwa tygodnie po obejrzeniu tego spektaklu; dziś, kiedy o nim piszę, pamiętam jedynie faktycznie nietuzinkową scenę seksu z odkurzaczem. 


fot. Teatr Jaracza w Olsztynie
 

 I wciąż próbuję odgadnąć jeden choć powód, dla którego tak mocno przeciętny, płytki i efekciarski spektakl znalazł się w programie tegorocznych Warszawskich Spotkań Teatralnych. 

 

2023, maj

43. WARSZAWSKIE SPOTKANIA TEATRALNE

ŁATWE RZECZY

Anna Karasińska

reż. Anna Karasińska

Premiera 4 grudnia 2021

 

Łatwe rzeczy widziałem z dość dużym opóźnieniem, na WST, mając więcej niż duże oczekiwania. Obejrzałem bez jakiejś przykrości, ale wyszedłem rozczarowany i trochę zdumiony tak wielkim szumem,  jaki wokół tego spektaklu powstał. 

Może napiszę to wyraźnie - nie mam problemu z tym spektaklem, wydał mi się po prostu interesującą propozycją, natomiast nie do końca rozumiem jego bezkrytyczny odbiór.  Mam na myśli wygrane rankingi i festiwale czy otrzymane wyróżnienia. Trochę tak, jakby niczego lepszego polskie teatry w poprzednim sezonie nie pokazały.

Naprawdę?




 
fot. W.Habdas

To jest przedstawienie także o pięknie i piekle teatru. Ale - może dlatego, że jestem blisko tematu -  nie dowiedziałem się ani niczego nowego o zawodzie aktora, ani o mechanizmach rządzących teatrem. Aktorki grają, że "nie grają",  co nie jest przecież niczym rewolucyjnym, i obie role są ciekawe, ale czy - wybitne? Czy można je nazwać kreacjami?

Czegoś tu nie rozumiem. 



2021, marzec

BIERKI

Marcin Szczygielski

reż. Zbigniew Brzoza

premiera 3 listopada 2019 


Temat ważny i potrzebny, tutaj teatr może zrobić dużo więcej niż jakiekolwiek odezwy, dezyderaty czy godziny wychowawcze. Gdyby tylko to wszystko w Bierkach było mniej naiwne i mniej łopatologicznie pokazane…

Sceny kaźni Pawła były zbędne, owszem – mogły poruszać a nawet szokować, ale widz - także nastoletni (może zwłaszcza taki) doskonale zrozumie, że skoro widzi bohatera pokaleczonego na całym ciele, to przecież nie z powodu jego ćwiczeń w MMA. Tutaj dosłowność zabijała. Nauczycielka - ciekawa rola Olgi Borys - została wzięta trochę z księżyca, powiedzieć o niej, że się minęła z powołaniem, to tak jak nic nie powiedzieć, np. publicznie wyrażała swoje opinie o homoseksualizmie ucznia, co ją przecież dyskwalifikuje z pracy w szkole, no chyba że jesteśmy z akcją gdzieś na początku lat 90-tych albo wcześniej. Coś także nie zagrało w relacji Pawła z jego przyjaciółką Aśką (Anna Paliga), która mimo świadomości, że Paweł jest gejem, chce z nim przeżyć swój pierwszy raz. Niedoszła scena miłosna była dla dziewczyny bardzo upokarzająca, a po Aśce cała ta sytuacja spłynęła, jakby dostała ze 3+ na sprawdzianie z wosu. 

Foto: Teatr Jaracza w Olsztynie
Chyba tak to jednak nie działa… Paweł (Szymon Kowalik), nasz główny bohater został narysowany w niestety jednym tylko wymiarze, jest wycofany, nieśmiały, bez względu na to, co się dzieje, on sobie coś tam mamrocze, ta wsobność w pewnym momencie troszkę irytuje, tchnąłbym w młodego przecież faceta trochę więcej życia.
Najlepszą natomiast rolę w Bierkach zagrał Kamil Rodak (Piołun), jego dyskusja z nauczycielką o krzyżach w klasach jest jednocześnie najlepszą sceną tego momentami naprawdę niezłego (choć i trochę rozczarowującego) spektaklu.