TEATR JARACZA W ŁODZI

2023, listopad

BURZA

William Szekspir

reż. Ivan Krejčí

premiera 4 listopada 2023

Nie umiem powiedzieć, o czym jest ta Burza (zresztą konia z rzędem komuś kto wie, co Szekspir w ogóle miał na myśli pisząc ten „niejednoznaczny” – jak uciekają od odpowiedzi teatrolodzy - tekst), ale zdecydowanie jest bardziej komedią niż tragedią. Są i momenty poważniejsze,  np. całkiem poruszający finał, ale publiczność się śmiała najbardziej z Trynkula (Hubert Jarczak), postaci może przerysowanej i dosłownej, ale jakże sympatycznej, oraz – z jego pobratymców w pijatyce – Stefana (Mariusz Witkowski) i Kalibana (Mikołaj Chroboczek). W kontrapunkcie do tej wesołej gromadki mamy srogiego Prospera (Bogusław Suszka), który bliżej finału ma przebłyski wolne od okrucieństwa i zadaje pytania o „sens tego wszystkiego”. Ariel (Natalia Klepacka) – jak to duszek - lata nad sceną na linach, Miranda i Ferdynand (Zofia Stafiej i Krzysztof Wach) obściskują się po kątach, co ma niewiele wspólnego z grą w szachy, a rozbitkowie na tej szekspirowskiej wyspie są jakby wypożyczeni z rejsu QE2.

2023, październik

KARTOTEKA

Tadeusz Różewicz

reż. Rolf Alme

premiera 14 października 2023

Wyszedłem z teatru nieco zdezorientowany, bo choć na małej scenie łódzkiego Jaracza udało się zrealizować porywające i znakomicie zagrane widowisko, to owa forma nadana ikonicznemu przecież dramatowi była dość zaskakująca. Więc jeśli nastawicie się na coś „sierioznego” (w końcu to Różewicz!), to możecie się zdziwić.

2022, listopad

SZKLANA MENAŻERIA

Tennessee Williams

reż. Paweł Paczesny

premiera 7 stycznia 2022

Mamy oto ich czworo: Amandę, która jest zupełnie pozbawiona kontaktu ze swoją toksycznością, bardzo jednak kocha i syna i córkę, najbardziej jednak – siebie. Żyje przeszłością, wspomnieniem pięknej twarzy ojca jej dzieci czy - swojej niegdysiejszej atrakcyjności. Jest Laura - chorobliwie nieśmiała kaleka, nie umiejąca przeciwstawić się matce; Tom, nasz narrator, sfrustrowany pracownik hurtowni, uciekający od domowego piekła do kina, codziennie, na wszystko, jak leci… Wreszcie – Jim, przystojniak, w którym Laura się tak kochała, który to Jim przychodzi w odwiedziny do Wingfieldów, żeby… No właśnie, po co?

Już nie pamiętam, kiedy widziałem w teatrze tak dobre WSZYSTKIE role. Amandę gra rewelacyjna Urszula Gryczewska, stąpająca gdzieś między akceptacją, współczuciem a pogardą (nie wiem, czy nie za mocne słowo) dla swojej bohaterki, znakomity Mikołaj 

2022, marzec

WIŚNIOWY SAD

Antoni Czechow

reż. Małgorzata Warsicka

premiera 27 marca 2022

Nie na wszystkie pytania, z którymi wyszedłem z tego spektaklu, znam odpowiedź

Na przykład  - dlaczego niektóre postacie grają w kostiumach z epoki, a inne – w zupełnie współczesnych. Albo – dlaczego aktorzy wygłaszają część  kwestii zwracając się do publiczności? (Było to czymś stosunkowo okropnym). Jaką  rolę pełni w tym spektaklu grana na żywo muzyka, która sączyła się z drugiego planu, zresztą trochę za głośno, stanowiąc przedziwne  tło i tak dziwnej całości.  Dalej - jak nie znając niemieckiego (bądź kontekstu) połączyć - zresztą pięknie zaśpiewany - song Ich Weiss… z wydarzeniami na scenie? I dlaczego na liście płac twórców znajduje się nazwisko p. Zenona Martyniuka?    

I czy  obsługa techniczna naprawdę musi się co chwila na scenie pojawiać co raz donosząc nowe rekwizyty bądź je zabierając? (Nie wnosiło to nic poza wywoływaniem wrażenia chaosu). A kompletnie nie zrozumiałem  wygłoszonej po ukraińsku kwestii Włóczęgi (przez ukraińską zresztą aktorkę), której to Włóczędze Raniewska daje ostatni grosz, a po chwili swojego gestu żałuje. Mam poważne lęki przed wnikliwym analizowaniem tej – skądinąd jednej z kluczowych w tekście Czechowa - sceny.

Pavel Kohout

premiera 18 marca 2021

Jest druga w nocy, mecenas Emil Blaha wraz ze ślubną małżonką zażywają snu. Ich odpoczynek zostaje jednak przerwany, oto do mieszkania wchodzi listonosz z wezwaniem do wojska. To dopiero początek problemów mecenasa, choć powiedzieć o następujących później wydarzeniach per „problemy” to tak jakby nic nie powiedzieć…

Jest i straszno i smieszno, wszystko - jak to się mawia – zostało podlane kafkowskim sosem,  obserwujemy wydarzenia owszem - absurdalne, ale czy  aż tak nieprawdopodobne? Wojna napisana przez Kohouta w roku 1970 robi wrażenie, jakby wyszła spod pióra dramaturga wczoraj może dlatego, że choć napisana o władzy totalitarnej, to jednak przede wszystkim o władzy – a ta zawsze JAKAŚ jest? I zawsze ma jakieś zakusy? Może.

DZIECI WIDZĄ DUCHY

Mariusz Grzegorzek

reż. Mariusz Grzegorzek

premiera 22 lutego 2020

O tym jak zostaliśmy ulepieni przez rodziców, o cudzie i przekleństwie pamięci, o tym, że każde czułe i każde przykre słowo tkwi w nas, świadomie, nieświadomie, wkodowane w chłonne niczym gąbka umysły - zostaje na zawsze. Wspomnienia aktorów z czasów ich pacholęctwa są pełne czułości i nostalgii, jest w tych historiach co prawda skaza lęku przed dorosłością, ale przede wszystkim nadzieja, że owa dorosłość będzie dobra, łaskawa, że wszystko się ułoży. Że nie będzie tak krwawo i okrutnie jak w baśniach, będących zresztą jednym z bohaterów tego przedstawienia. Nie chcę spojlerować, ale sceny zjedzenia Mateusza Więcławka (w formie gulaszu) przez Mikołaja Chroboczka odzobaczyć się nie da.

Dzieci widzą duchy – podobnie jak zrealizowane w patchworkowej poetyce dyplomy prof. Grzegorzka w PWSFTviT - powstał jednak nie po to, żeby opowiedzieć jakąś historię, ale - żeby przekazać widzom emocje, energię, radość grania i śpiewania, po prostu - bycia w tym miejscu i w tym czasie, niepowtarzalności chwili

Konrad Hetel na podst. W.Herzoga i in.

premiera 12 października 2019

Najtrudniejszą rolę tego spektaklu i jednocześnie najmniej wdzięczną, miała p. Natalia Klepacka, bo przecież musiała zagrać lustro, w którym Norymberga tamtych lat się z pasją przeglądała. I istotnie - jej Kaspar Hauser był trochę „jak wszyscy” ale i jednocześnie - podobny do nikogo, był kimś, kto wziął się znikąd i odszedł jakby niezauważenie, był takim – cytując The Eagles - New Kid In Town, nowym chłopakiem w mieście.

Pozostałe role przedstawienia są wdzięczniejsze, od p. Bogusławy Pawelec nie można oderwać wzroku, świetny jest p. Paweł Paczesny, któremu zdarza się bardzo dyskretnie dworować z granego przez siebie Klemensa, bardzo dobry także jest Mikołaj Chroboczek jako Rotmistrz, bez halabardy (z którą pojawiał się niekiedy w poprzednim swoim teatrze, z rzadka raczej, więc sądzę, że transfer do Jaracza był dla p. Mikołaja excuse-le-mot – dobrą zmianą).

Początek nieco mnie znużył, lubię jednak być wciągnięty w opowieść podczas pierwszych 15 minut spektaklu, ale potem patrzyłem na scenę z rosnącym zainteresowaniem, następnie – z coraz większym zaangażowaniem, w końcu – niemal z zachwytem. Prawie jak u Hitchcocka. Prawie jak w akcie miłosnym… 

Diana Meheik
reż. Waldemar Zawodziński

premiera 20 września 2019

Poznajemy oto młodą Ukrainkę (świetna Agnieszka Więdłocha), pracującą w Libanie jako gosposia i prostytutka, jej pracodawca Anis jest także alfonsem (pełna poświeceń rola Sambora Czarnoty), a jego uzależniona małżonka (rewelacyjna Ewa Wiśniewska) potrzebuje pieniędzy na narkotyki, co zabija w niej tlące się ludzkie wobec Oleny odruchy. Pojawia się w tym świecie także Fady, będący jakby nadzieją na uwolnienie dziewczyny z piekła (istotnie ludzki Krzysztof Wach), ale ostatecznie i na jego pomoc nie można liczyć. Tyle w największym skrócie.

reż. Marcin Wierzchowski

premiera 23 lutego 2019 

Raz na jakiś czas, bardzo rzadko niestety, od wielkiego święta – zdarzają się takie spektakle, które dodają skrzydeł i wpompowują sens w całe to chodzenie do teatru. Które rozwalają dokumentnie, mimo, że wiadomo, jak się skończą. Które chwytają za twarz od pierwszej sekundy i trzymają do końca, tutaj - przez całe 190 minut, z których każda jest przemyślana, potrzebna, każda uwiera, boli i gryzie.

Wstajesz ze swojego gąbkowego quasi-fotela z mokrymi plecami, bo pocąc się twój organizm broni cię przed tym, czego tak bardzo nie chcesz zobaczyć. W którymś momencie stwierdzasz ze zdumieniem, że masz opuchnięte powieki i wilgotną twarz, bo niespodziewanie okazuje się, że to nie o jakiejś pieprzonej duńskiej czy łódzkiej komunie, ale właśnie ni mniej ni więcej o tobie - o tobie niewypowiedzianym, o tobie zasklepionym, o tobie skrzywdzonym, o tobie uciekającym, o tobie bezradnym, wreszcie – o tobie tak desperacko szukającym czułości.

2018, grudzień

NOC HELVERA

Ingmar Villquist

reż. Małgorzata Bogajewska

premiera 24 stycznia 2019 

Jeden z najpopularniejszych współczesnych tekstów dramatycznych na polskich scenach, trafił także na kameralną scenę Jaracza. I właściwie tylko do doboru tekstu mam zastrzeżenia, jednak wolałbym dać się zaskoczyć czymś może mniej znanym, może nie szedłbym tak ostentacyjnie w nurt „teatru, który ostrzega i straszy”, może chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej i głębiej o powodach fascynacji siłą, władzą, podporządkowaniem. Małgorzata Bogajewska zmieniła nieco oryginalny tekst, w miejsce chłopaka jest mężczyzna, w miejsce opiekunki – jego żona. On – niedojrzały, spragniony docenienia za wszelką cenę, zafascynowany nowymi czasami, w których i on będzie ważny; ona – zrezygnowana, właściwie w sytuacji bez wyjścia, bezradnie patrząca na tego mężczyznę, którego wciąż kocha.

2018, grudzień

TRZY SIOSTRY

Antoni Czechow

reż. Jacek Orłowski

premiera 29 września 2018 

Do Moskwy, ach, do Moskwy… i tam będziemy żyć wreszcie inaczej, lepiej, pełniej, mocniej!  Żeby tylko doczekać do lata, a wtedy – do Moskwy! Zostawimy tę okropną prowincję, a tam, w Moskwie i do teatru będziemy chodzić i wszystko. Ach, Moskwa! Tam będziemy szczęśliwe, tylko tam. Tu codzienność nas zabija, codziennie mała zbrodnia, coraz głębiej sztylet w serce, ta okropna praca, w której trzeba ze wstrętnymi ludźmi rozmawiać, ta przełożona, ten niekochany mąż, jedyne, co nas tu trzyma - to my, my trzy. Dobre, szlachetne, tak bardzo nie pasujące, bo zło, okrucieństwo i obłuda nadają temu światu bieg, przecież – popatrzcie - ta okropna Natasza, niedouczona, głupia, egzaltowana, a nasz Andriej powtarza wszystkim, jaka to wspaniała kobieta, jaka szacunku godna, ten biedny Andriej, ach biedny… Tak, ta prowincja to dobra dla takich typów jak Solony, bez krzty czaru, delikatności, obycia. No a potem, wiecie, Solony zabije Barona… I runą marzenia, nie tylko Irinki,, i - no cóż, trzeba będzie zostać z tą żałobą po mężu nie-mężu, po kochanku, który wyjechał i nie wróci, trzeba będzie jakoś żyć, patrzeć, jak rosną te niezwykłe dzieci Andriuszy, tak mądrze wielkimi oczętami wpatrzone w mamusię… Czy cośkolwiek więcej można zrobić? Nic przecież, nic…

2018, listopad

OPERETKA

Witold Gombrowicz

reż. Waldemar Zawodziński

premiera 9 listopada 2018

Było z rozmachem. Prawie czterdzieścioro aktorów i muzyków na scenie, dziesiątki kostiumów, fantastyczne przygotowanie wokalne, znakomita, wręcz przebojowa, wpadająca w ucho muzyka, i świetna praca choreografa, bez wahania mogę napisać – że choćby dlatego Operetka będzie hitem u Jaracza.

Czy łódzkie wystawienie jest wielkie, dobre czy zaledwie przeciętne, gdzie reżyser stanął w poprzek Gombrowicza, gdzie zaś nad nim okrakiem, pozostawiam do oceny teatrologom. Widziałem kilka inscenizacji tego dramatu, z tej wyszedłem z poczuciem dobrze spędzonego czasu, choć – znów obejrzawszy, i znając tekst – pewności wciąż nie mam, czy w końcu zrozumiałem, co Gombrowicz TAK NAPRAWDĘ chciał powiedzieć. Czy to o zmieniającym się świecie, w którym jednocześnie wszystko pozostaje takie samo? Czy o tym, że zamordyzmy rządzą światem, wymieniając się tylko ze sobą? Że na końcu zostaje nagość? No, to na pewno.

Spektakl jest fantastycznie zagrany, Dorota Kiełkowicz i Andrzej Wichrowski w roli Himalajów świetni, Iwona Dróżdż-Rybińska cudownie spragniona nagości jako Albertynka, jakby żywcem wyjęta z Gombrowicza ze swoją kompleksją, także gratulacje za znakomitego hr. Szarma dla Karola Puciatego. Uwagę zwraca dopieszczony drugi plan, w ogóle - widać ogromny wysiłek całego zespołu.

2018, wrzesień

SEKSUALNE NEUROZY NASZYCH RODZICÓW

Lukas Bärfuss

reż. Waldemar Zawodziński

premiera 14 września 2018

Wyszedłszy z Jaracza rozglądałem się po rozkopanej okolicy, gdzie tu najbliższy bar. Spektakl Waldemara Zawodzińskiego bowiem – z przeproszeniem – rozpieprzył mnie na tyle mocno, że dopiero po trzecim głębszym doszedłem jakoś do siebie. Z wierzchu istotnie o seksualności tych niepełnosprawnych i tych pełnosprawnych (i o tabu z tym związanym), a tak naprawdę z pytaniami o „normalność’, o siłę i sens rodzicielstwa (i tabu z tym związanym). O tym, co jesteśmy gotowi zrobić dla najbliższych, a czego na pewno nie (i o tabu…), o granicach naszego pożądania (i…), i – wreszcie o tym, że świat jest do zniesienia tylko wtedy, gdy jesteśmy na prochach. I o tym, czym grozi ich odstawienie.

2018, maj

OTCHŁAŃ

Jennifer Haley

reż. Mariusz Grzegorzek 

premiera 6 kwietnia 2018

Przestroga? Baśń? Moralitet? Kryminał?

Tytułowa otchłań to miejsce, w którym spędzamy całe swoje życie bądź jego część, nakładamy maski i przybieramy obce twarze. Czasem tamże jesteśmy kimś innym, kimś z kogo niespecjalnie jesteśmy, A czasami – także sobą. A może nasze życie poza ową otchłanią jest mało ciekawe, może dopiero w niej jesteśmy naprawdę szczęśliwi? Tak, rzecz o Internecie. Ale czy tylko?

Mamy oto wiktoriańską posiadłość, z pięknym ogrodem, ubranymi we fraki dżentelmenami i w falbanki – dziewczynkami. Mamy również umiejscowiony w dość dalekiej przyszłości komisariat czy też pokój przesłuchań, w którym pani detektyw próbuje otrzymać o tejże posiadłości pewne ważne informacje. Czego i w jaki sposób się dowie?

2018, marzec 

Z MIŁOŚCI

Peter Turrini

reż. Waldemar Zawodziński

premiera 27 stycznia 2018

To jest najbardziej przygnębiające przedstawienie, jakie widziałem w życiu.

Dobry Bóg (wspaniała Bogusława Pawelec) zjawia się na ziemi, mówiąc ściślej – w Wiedniu, i patrzy na to, co się dzieje z Jego stadem, a stado owo pogubiwszy się nieco, robi rzeczy zaiste smutne. No, może z wyjątkiem małej skrzypaczki Flory, która jeszcze nie zdążyła pomieszać i zwyrodnić znaczeń najważniejszych słów rządzących naszym życiem.

Źle się dzieje w małżeństwie Michaela i Elfriede, Ella nie umie poradzić sobie z samotnością po śmierci męża, Hilde odebrano dzieci, do tego mamy wiedeńskich policjantów różnych szczebli skonfliktowanych z rzeczywistością, mamy bezdomnego, który jakby trafił los na loterii oraz - będącą w wieku balzakowskim prostytutkę, której pracę zabierają młodsze koleżanki ze wschodniej Europy. Co ich wszystkich połączy?

2018, styczeń

WEDŁUG AGAFII

Agata Duda-Gracz na motywach Ożenku M.Gogola

reż. Agata Duda-Gracz

premiera 12 grudnia 2009

derniera 17 stycznia 2017                

Nic nie może wiecznie trwać. W przypadku Agafii – wielka szkoda. Ale jestem szczęśliwy, że udało mi się, nieledwie rzutem na taśmę, ten fenomenalny spektakl zobaczyć.

Aktorzy cudownie bawili się swoimi rolami, pewnie z okazji zielonych przedstawień może nawet bardziej niż należało, ale świat tym slapstickowym niemal gagom sprzyjał, np. por będący zdrową przekąską Podkolesina, okazał się wyjątkowo niesforny. Na szczęście Sambor Czarnota i Milena Lisiecka nie dali się zbić z pantałyku i niemal zachowali powagę, publiczność natomiast musiała się z porowej niesubordynacji zdrowo wyśmiać. Niepowtarzalne… Fiokłę Iwanownę brawurowo zagrał (tutaj jako Poradnicę) Marek Kałużyński, lekkoduch wspomagający swoją niegdyś młodą przyjaciółkę w zamążpójściu, i czy przypadkiem nie będący substytutem nieobecnej u Dudy-Gracz na scenie Ariny Pantelejmonownej? Marek Nędza świetny jako Jajecznica, opętany manią ipsacji, w każdym razie – teoretycznie, dający widowni rozległą wiedzę o świecie erotyki z czasów Gogola. Słodkie.

2017, grudzień

PLAC BOHATERÓW

Thomas Bernhard

reż. Grzegorz Wiśniewski

premiera 17 grudnia 2017

Właściwie to bez przerwy porównywałem, bo znam ten spektakl w reżyserii Krystiana Lupy. Ale Pani Profesor mnie zapewniła, że to zupełnie normalne, że się porównuje i że Grzegorzowi Wiśniewskiemu należy się uznanie już za sam fakt rzucenia rękawicy.

Łódzki Plac Bohaterów jest i krótszy (sic!) od wileńskiego i chyba trochę o czym innym. Tutaj bohaterowie – choć także złamani i przegrani, mają jednak w sobie jeszcze jakąś siłę, może resztki złudzeń czy nadziei, jeszcze jakieś emocje. No, może poza Profesorową. Wszyscy noszą żałobę, ale Olga i Łukasz raczej na pokaz. Najbardziej przywiązana do pana domu była Pani Zittel (wspaniała rola Barbary Marszałek), jej wspomnienie Profesora z każdym słowem boli, ta elegia o poukładanym życiu, które minęło, jest jednak pełna strachu przed tym, które nadejdzie. Bo to przecież ostatnie posiłki, które pani Zittel przygotuje dla Schusterów. No a Herta? Kim ona była w poukładanym pedantycznym życiu Profesora?

2017, maj

IWONA KSIĘŻNICZKA BURGUNDA

Witold Gombrowicz

Reż. Agata Duda-Gracz

Premiera styczeń 2014

Łódzka Iwona jest rozgadana jak mało która. No chyba ze cztery całe zdania wypowiada, pojawia się na scenie także – zamiast obu ciotek - jej mamusia (cudowna Katarzyna Cynke), a Cyryla (oraz dwórkę Małgorzaty) gra nieco androgyniczny w tym spektaklu Marcin Korcz. Nagrodę za rolę króla Ignacego w zeszłorocznym konkursie na wystawienie klasyki otrzymał Ireneusz Czop, faktycznie świetny, z jednej strony po królewsku stanowczy, z drugiej jednak zlękniony nieco swojej małżonki, którą gra u Jaracza – i kradnie kolegom scenę – Milena Lisiecka. Bo im więcej Iwon oglądam (ta już chyba piąta), tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że to właśnie Małgorzata jest główną bohaterką tego genialnego tekstu. A na pewno jest nią u Agaty Dudy-Gracz, w poruszającej scenie recytacji swoich grafomańskich wierszy…

2017, kwiecień

CZAROWNICE Z SALEM

Arthur Miller

reż. Mariusz Grzegorzek

premiera 1 kwietnia 2017

65 lat temu Czarownice z Salem Arthura Millera zostały najlepszą sztuką roku. W Stanach szalał wówczas makkartyzm, i było to aż nadto czytelne odniesienie do procesów o czary w siedemnastowiecznym Salem. Spektakl Mariusza Grzegorzka owszem - można przeczytać wprost i odnieść do naszej współczesności, ale przede wszystkim jest dojmującym, bo uniwersalnym ostrzeżeniem przed skutkami opętania – każdego, od władzy przez pieniądze, seks po szatana, chyba właśnie w tej kolejności. Czarownice z Salem są także wciskającym w fotel pokazaniem anatomii zbiorowego szaleństwa, które opętało tę niewielką społeczność i która to anatomia przez wieki zmianie nie uległa.

2016, październik

WASSA ŻELEZNOWA 

Maksym Gorki

reż. Lena Frankiewicz

premiera 9 kwietnia 2016

Wassa jest właścicielką dobrze prosperującej wielkiej firmy transportowej. I ten świat robotników, prawników, interesów i łapówek funkcjonuje tylko dzięki jej uporowi, woli i determinacji. Gorzej natomiast się dzieje w domu Żeleznowów, mąż bowiem uwikłał się w skandal pedofilski, jedna z córek – Ludmiła (fenomenalna Katarzyna Cynke) – ma niezbyt duży kontakt ze światem, jest dziecięco naiwna i zakochana w swoich kwiatach, do tego zjawia się z zagranicy synowa i chce odebrać Wassie wnuka, który jest nie tylko jedynym spadkobiercą, ale i…sensem jej istnienia. 

Czy tą rodziną da się „zarządzać” tak jak firmą? Czy śmierć, którą niesie za sobą Wassa, podda się jej woli? Czy przeszłość można zmienić teraźniejszością? Ile są warte przywiązanie i miłość? Co w ogóle te słowa znaczą? I może - jednak warto było kiedyś tam zatańczyć tego walca z Żeleznowem? No może, ale i tak patrząc na to wszystko, jedyne co można – to się zrzygać. Wiśniami, ale jednak.

2016, czerwiec

ANTONIUSZ I KLEOPATRA 

William Szekspir

reż. Wojciech Faruga

premiera styczeń 2016

Do Łodzi wybrałem się z M. i M. Oni są mądrzy i wiedzą wszystko o teatrze, więc zadałem w foyer może idiotyczne, acz ciekawe pytanie – po co przy tym spektaklu zatrudniono dramaturga, skoro pokazany będzie Szekspir? Otrzymałem odpowiedź może nie mętną ale wieloznaczną, a po trzecim dzwonku już wszystko było jasne. Mianowicie - musiał ktoś ładnie skompilować archaiczny przekład ze współczesnym, a także dodać kilka słów „od siebie”, jak na przykład „jebana czekolada”, to o Kleopatrze.

Cóż, w którymś momencie ten dość wulgarny i poszarpany tekst zaczyna ździebko nużyć, ale jest coś wciągającego w tym spektaklu. Wcale nie wdzięki Antoniusza (Krzysztof Wach), które mamy okazję podziwiać - ani Kleopatry (Agnieszka Skrzypczak), choć ta miała kłopot ze zdjęciem stanika i akt był odbyty w negliżu niezupełnym. No więc co? Może był to duch jednej z najsłynniejszych Kleopatr - Elisabeth Taylor - unoszący się nad sceną, duch mocno niezadowolony, gdyż na scenie robiono sobie zeń żarty. No może…

W każdym razie wielki szacunek dla tych aktorów, którzy grają przez bite dwie godziny mokrzy bądź zwilżeni. 

2016, marzec

KOMEDIANT 

Thomas Bernhard

reż. Agnieszka Olsten

premiera grudzień 2015

Stoją sobie widzowie na pięterku, przed wejściem do Sali kameralnej, czekając jak najbliżej drzwi, żeby co lepsze miejsca zająć, bo nie dość, że nienumerowane, to  jeszcze (jak mówią) jakoś chaotycznie poustawiane. Nagle wpada w tłum Sebastian Majewski, wita gości kiełbasą własnej roboty, i anonsuje przybycie do gospody w Utzbach wielkiego aktora, który po wielu prośbach i namowach - przyjął zaproszenie i da spektakl.  I on (właściwie On) , Bruscon, wraz z żoną, synem i córką – marnymi aktorami ale za to idealnymi ofiarami jego okropnego charakteru – szykuje się do owego występu. 

Wracając do drzwi – widzów czeka niespodzianka, te wejściowe posłużą tylko do wyjścia.

Wracamy do Utzbach. Trwają przygotowania do przedstawienia, jest problem światełka „wyjście ewakuacyjne”, które Mistrzowi przeszkadza (gdzie jest strażak?!), pojawia się kłopot chrząkających świń, wreszcie scenografia jest do zdecydowanej korekty, choć portrecik Hitlera zdaje się, że pasuje. A, jeszcze kwestia honorarium. Bo na poprzednim występie zapłacono gomółką sera, owszem, 43-kilową, ale On nie jada sera. Posiłki, no właśnie – kiszka wypada w Utzbach we wtorki, a dziś co będzie?  Próba idzie ciężko. Dzieci – no kompletne dno. Dno den. Jak On mógł dać życie komuś tak niezdolnemu…