Teatr IMKA

2022, wrzesień
REWIZOR
Mikołaj Gogol
reż. Łukasz Kos
premiera 24 czerwca 2022

Komedia, o czym niekiedy się zapomina, momentami bardzo zabawna, wbrew pozorom wierna oryginałowi, a owe pozory – to zaiste pozbawiona hamulców zabawa tekstem, formą, możliwościami i umownością teatru.
Zwróćmy uwagę, że mamy na scenie zaledwie sześcioro aktorów, gdy tymczasem Gogol raczył dać pracę aż dwudziestu kilku, więc nasza szóstka wije się jak w ukropie, żeby zdążyć ze zmianą kostiumu. I zdąża, cóż, do któregoś momentu w ostatnim akcie… - ale może nie będę psuł tej niespodzianki. Rzecz jest i klasyczna – z pięknie przygotowanymi kostiumami i staranną charakteryzacją, i - nowoczesna – nie zabrakło w IMCE kamery, której operator znakomicie radzi sobie w roli Osipa, sam zaś reżyser raczył obsadzić się w roli Chlestakowa – i obaj panowie jako jedyni z ról swoich zasadniczo nie wychodzą. Okropnie śmieszne są pp. Krystyna Tkacz i Joanna Niemirska w rolach odpowiednio córki (sic) i żony Horodniczego, ale – jak wspomniałem – najwięcej radości daje publiczności obserwowanie teatru in statu nascendi, doklejanie złośliwie odpadających wąsów, markowanie kostiumów, których się nie zdążyło włożyć, wyraźne przeciąganie kwestii, żeby partnerzy zdążyli się przebrać,

2022, czerwiec, G INVEST

PÓŁ NA PÓŁ

Jordi Sanchez, Pep Anton Gomez

reż. Wojciech Malajkat

Mamy oto dwóch przyrodnich braci – Dominika i Roberta.

Dominik - nieco safandułowaty (żona Roberta podejrzewa, że jest gejem) uczy w szkole, opiekuje się ciężko chorą matką i marzy o urlopie na Wyspach Kanaryjskich. Przebojowy Robert natomiast - wie czego chce, ma – jako się rzekło – żonę, dorosłe dziecko oraz znaczne wydatki, niestety nie pokryte odpowiednimi dochodami. W sumie najlepiej byłoby, gdyby mamusia za ścianą w końcu umarła bo Dominik byłby wolny, a Robert – bogaty.

Można ten spektakl oglądać dwojako: z przymrużeniem oka, jako komedię, oraz – czego byłem świadkiem na swoim przebiegu – na serio. Otóż współwidzka była tak szczerze oburzona faktem, że panowie próbują zabić swoją matkę, że nie tylko nie wstała do oklasków, ale i za entuzjazm obrugała swojego ślubnego. Cóż, przedstawienie faktycznie może łamać pewne tabu kulturowe, ale skoro ogląda się to przedstawienie „na poważnie”, to konsekwentnie należałoby też wziąć pod uwagę to, jakie piekło w dzieciństwie zgotowała inkryminowana mamusia swojemu potomstwu. I ta historia została tutaj podlana komediowym sosem, ale gdyby się jej przyjrzeć tak na poważnie…

Na scenie Piotr Szwedes jako Dominik i Piotr Polk w roli Roberta, obaj naprawdę śmieszą, nie przekraczają granicy przerysowania (widać rękę reżysera), choć autorzy w kilku miejscach okazje stwarzają. Ale najmniejsza nawet szarża w TAKIM tekście zwulgaryzowałaby go, czyniąc zeń niesmaczną komedyjkę o zabiciu własnej matki, gdy tymczasem rzecz jest – i znacznie głębsza i momentami naprawdę zabawna.

2021, wrzesień

ŻYCIE SNEM

Pedro Calderón de la Barca

reż. Paweł Świątek

premiera 10 września 2021

Pierwsza scena spektaklu była… intrygująca, później uznałem, że mam do czynienia z pastiszem czy też może żartem z Calderona, w sumie – można i tak, ale dość szybko okazało się, że - niestety nie, że to na serio.

Jak wiemy akcję tego dramatu raczył autor umieścić w Polsce, dlaczego jednak nowe (skądinąd dobrze brzmiące i faktycznie współczesne tłumaczenie) Tomasza Jękota posłużyło za scenariusz nieledwie programu publicystycznego „Co z tą Polską”? Co robiły na scenie portrety Margaret Thatcher czy Nelsona Mandeli? Dlaczego IMKA oszczędza na oświetleniowcach i aktorzy grają przy świecach? Tak, świecach. (Miałem przed oczyma rozmaite bardzo przykre sceny, każda z nich rozpoczynała się od zapalenia się kostiumu). Część spektaklu jest grana w foyer, to zabieg niezbędny logistycznie, bo w czasie absencji widzów pojawia się na fotelach gigantyczna niebieska folia z białymi i czerwonymi statkami.

2019, grudzień, Fundacja Garnizon Sztuki

SAME PLUSY

Cezary Harasimowicz
reż. Wawrzyniec Kostrzewski

premiera 30 listopada 2019

Dawno nie widziałem tak udanego spektaklu rozrywkowego. Było zabawnie i inteligentnie oraz brawurowo zagrane.

Oczywiście, nikt od początku nie ma wątpliwości, że tajemniczym nieznajomym jest… (chociaż nie, z kolejki do szatni wynikało, że dla części publiczności jednak to była niespodzianka), ale to zupełnie nie szkodzi, bo reżyser wziął całość na szczęście w delikatny cudzysłów, a aktorzy troszeczkę dworują sobie zarówno z konwencji tego spektaklu, jego zasadzek, jak - i ze swoich bohaterów, ALE dokładnie tyle ile potrzeba, ani ich nie przerysowując ani – co się niestety zdarza – ośmieszając. Obraz z życia korporacji był… życiowy, choć teraz podobno weszło to na jeszcze wyższy poziom, emocji, to tak na marginesie, bo zapewne asapy i dedlajny zostały i mają się dobrze. Gabriela Muskała w roli Zuzy jest fantastyczna, zresztą jak zawsze (♥♥♥– to był cytat), również bardzo dobre role pozostałych aktorów – Grażyny Wolszczak, Mariety Żukowskiej i Michała Czerneckiego.

2019, luty, Fundacja Garnizon Sztuki

CZWORO DO POPRAWKI

Cezary Harasimowicz

reż. Agnieszka Baranowska

premiera 8 lutego 2019

Spektakl co prawda dla mnie, szukam w teatrze czegoś jednak ździebko innego, ale - obejrzałem przedstawienie z zawodowego obowiązku bez jakieś odrazy. Kilka rzeczy mi się podobało, a kilka – nie. Z plusów - Katarzyna Herman słodko bawi się swoją rolą, z tarczą wychodzi również Piotr Machalica, z minusów – niepotrzebnie reżyserka przerysowała Ewę, gotów byłem pomyśleć, że mężczyźni naprawdę związują się z takimi idiotkami. Finał – za mocno jednak nawiązuje do Kiedy Harry poznał Sally, gdy tymczasem w spektaklu nie ma do tego filmu innych nawiązań. A szkoda – można byłoby z widzem rozegrać małą inteligentną gierkę. Tekst momentami jest niepotrzebnie wulgarny, można było i bez tych wtrętów, choć intencje rozumiem – każdemu się zdarzają kurwamacie. Mamy oto dwie pary, które spotykają się w hotelu; młodsza przyjechała starać się o dziecko, które ma być lepiszczem ich związku, starsza – spoić coś, co ich zdaniem zupełnie się rozpada. Gdzie w ich toksycznych związkach wprowadzić poprawki? I jakie?

2017, grudzień

POLOWANIE NA ŁOSIA

Michał Walczak

reżyser nieznany, powiedziano mi, że „reżyseria zbiorowa”

premiera 8 grudnia 2017

Za grubą kreską narysowane i za grubymi nićmi uszyte.

Ani to kryminał, ani komedia, ani moralitet historyczny (sic!), choć może akurat odniesienia do najnowszej historii najbardziej miały sens w tym potoku słów. Brak reżysera jest dojmująco widoczny, bardzo dobrzy skądinąd aktorzy w ogóle nie zostali poprowadzeni, niepotrzebnie szarżują, a tam gdzie nie szarżują, to w popłochu szukają, no nie wiem czego, chyba tzw. prawdy psychologicznej swoich bohaterów i niestety jej nie znajdują; poza Myszką może, każda postać robi z siebie kompletnego idiotę, a kolejne odwołanie do Eliadego byłoby po prostu nieznośne.

2017, listopad

LUDZIE INTELIGENTNI

Marc Fayet

reż. Olaf Lubaszenko

premiera 5 kwietnia 2017

David i Chloe postanawiają się rozstać, a w każdym razie – David postanawia, i - „rozstać” - w pewnym tylko sensie. Z tego faktu wynikają dalsze implikacje, które będą istotny miały wpływ na życie pozostałych czworga przyjaciół. Tyle można napisać, żeby nie zepsuć zabawy, bo choć ten świetny tekst traktuje o rzeczach tak poważnych jak zdrada, przywiązanie i przyjaźń, oraz naturalnie – inteligencja, to jednak rzecz jest naprawdę momentami bardzo śmieszna, a autor patrzy na swoich bohaterów i z pobłażliwością i z przymrużeniem oka, w żadnym razie nie ocenia, mówi raczej – patrzcie, właśnie tacy jesteśmy, trochę niespójni, przywiązani do swoich znaczeń ważnych słów, skrępowani swoją męskością bądź - kobiecością. I mimo tych sprzeczności świat jakoś trwa, a kolejne wakacje spędzimy znów w sześcioro…

Świetnie zagrany spektakl, aktorzy naprawdę lubią swoich bohaterów, Rafał Królikowski rozbrajająco zabawny, znakomita Izabela Kuna, zwracam uwagę na genialną scenę rozmowy z Davidem (Bartłomiej Topa) „czy właściwie cię zrozumiałam”, majstersztyk, bardzo dobry Mariusz Witkowski (aktor Teatru Jaracza w Łodzi, gra tę rolę w dublurze z Szymonem Bobrowskim), czy - cudownie rozwiązła intelektualnie Renata Dancewicz.

Wydawało mi się, że nie przepadam za takim teatrem, tymczasem było to niebywale przyjemnych 90 minut mojego życia. Mile jestem zaskoczony, czyli rozczarowany.