TEATR ŻEROMSKIEGO W KIELCACH

2021, październik, Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych

KLĄTWA RODZINY KENNEDYCH

Jolanta Janiczak

premiera 27 lutego 2021 

Klątwa czy tylko ciąg przypadków? Może samo nazwisko Kennedy jest zwiastunem nieszczęścia, a może istnieje jakiś gen, który uniemożliwia posiadaczom tegoż nazwiska na szczęśliwe życie? A może – to kara boska za Rosemary? Losy Kennedych obserwujemy właśnie przez pryzmat siostry JFK’a, która z powodu swojej – powiedzmy – niestabilności trafia na oddział psychiatryczny, a następnie, po wykonaniu bezsensownego w jej przypadku zabiegu lobotomii wegetuje w zamknięciu, ukryta przez rodzinę przed światem.

Tym razem oglądamy spektakl i dość łatwy (choć nieprzyjemny) w odbiorze i komunikatywny, ta opowieść – choć pokazana z charakterystycznym dla Wiktora Rubina dystansem – jednak jakoś porusza, to bez wątpienia zasługa odtwórczyni Rosmeary – Karoliny Staniec. Znakomita w roli matki prezydenta – Joanna Kasperek, bardzo dobra rola Bartłomieja Cabaja (JFK), a także Beaty Pszenicznej, która gra stale na scenie obecną – niczym przestrogę, prawie niemą Siostrę Mary z cudownymi ptaszkami w zakonnym nakryciu głowy.

2021, październik

ZARAZA

Neil Bartlett

premiera 9 października 2021

Cóż, było tylko kwestią czasu sięgnięcie przez teatr po ten tekst i mamy oto - co prawda zaadaptowaną, ale zupełnie wierną Camusowi - Zarazę w Kielcach. Czy to jest spektakl, który wejdzie do historii? Nie. Czy dobrze się go ogląda? Tak. O czym rzecz? Oczywiście o „kondycji człowieka”. I może tyle, wszak Dżuma to i kanon i arcydzieło (oraz lektura) - więc streszczanie spektaklu bardzo jednak bliskiego oryginałowi byłoby obraźliwe.

Scena jest wyłożona lustrami, przypomina trochę zimną salę szpitalną, a może nawet prosektorium, w roli rekwizytów mamy pięć foteli na kółkach, jedną walizkę i plik gazet, a  w projekcjach daty, liczby chorych, zachorowań, zgonów; wreszcie – jest pięcioro głównych bohaterów i pięć postaw wobec zarazy. I oczywiście wiemy, jak się ta opowieść zacznie – dr Rieux zauważy na klatce schodowej zdechłego szczura…

2021, marzec

≈[prawie równo]

Jonas Hassen Khemiri

reż. Una Thorleifsdottir

premiera 16 marca 2019

Wpadam w nieokiełznanie dobry nastrój, gdy na „krytykę kapitalizmu” pozwalają sobie mieszkańcy najbogatszych krajów świata, naturalnie nikomu nie odbieram prawa do krytyki niczego, uważam tylko, że uczucie obrzydzenia, którym zdarza im się darzyć własną zamożność, ma swój nieodparty urok. To tak na marginesie.

2017, grudzień

1946

Tomasz Śpiewak

reż. Remigiusz Brzyk

premiera 16 grudnia 2017

Jestem trochę w kropce, bo zupełnie nie lubię publicystyki w teatrze oraz nie mam żadnych złudzeń, że jeszcze zdarzy się w kraju naszym sytuacja jak z Dziadami Dejmka, że po wystawieniu tego czy innego spektaklu dojdzie do CZEGOŚ. Nie dojdzie, o tym jest zresztą Proces Lupy. No więc w 1946 sceny z najwyraźniejszymi odniesieniami do współczesności po prostu mnie rozeźliły.

Ale uniesiony byłem i porażony jednocześnie sceną w szpitalu, w którym próbowano zidentyfikować ciała zabitych, nieprawdopodobnie mocno zabrzmiał - beznamiętnie, jakby urzędowo recytowany - list kieleckiej aktorki, Elżbiety Kowalewskiej, która musiała z Kielc uciekać przed antysemityzmem, wreszcie – poruszający finał z bzdurami ks. Skargi (pomysł z audiobookiem fantastyczny). Choć samo zakończenie z wierszem zbyt łopatologiczne, początek zaś – jakkolwiek rozumiem intencje autorów – ździebko nużący.

Czytam opinie, że to spektakl „trudny” ale „ważny”. No nie wiem, nic trudnego tam moim zdaniem nie ma, świetnie zagrane, ale pół godziny za długie. Krótsze znacznie mocniej walnęłoby obuchem. 

2017, sierpień

ZABIĆ CELEBRYTĘ

Radosław Paczocha

reż. Gabriel Gietzky

premiera 8 kwietnia 2017

Niby lekko, łatwo i przyjemnie, a jednak zgaga zostaje. Bo rzecz wcale nie jest - jak mogłoby się wydawać - o celebrytach i niemożności życia bez fejmu, a - o nas, o widzach, spragnionych jeszcze bardziej pikantnych, jeszcze wulgarniejszych, jeszcze obrzydliwszych widowisk. I – co może ważniejsze – jeszcze większych dupków i idiotów, którzy tę rozrywkę nam dostarczają.

Jason Taverner, bardzo popularny celebryta telewizyjny budzi się któregoś dnia w szpitalu psychiatrycznym i ze zgrozą stwierdza, że nikt z personelu zupełnie go nie kojarzy… Jak to się stało i jak żyć będąc nikim (a mówiąc ściśle – mechanikiem samochodowym) – oto jest pytanie, na które Jason będzie próbował odpowiedzieć. Całość ze słodkimi proustowskimi wtrętami, zresztą W poszukiwaniu straconego czasu, a szczególnie tom drugi, jest równorzędnym bohaterem tej historii, nieco slapstickowo, ale sprytnie i zabawnie przez autora „osadzonym”. W ogóle fajnie napisany tekst, może tylko sen Jasona o dobrej telewizji jest o jedną śliwką w tym kompocie za dużo.  Andrzej Plata do roli celebryty jest jakby urodzony, świetna także Zuzanna Wierzbińska  w roli cudownie wyuzdanej Mary Sue. 

2017, kwiecień - 37. Warszawskie Spotkania Teatralne

HARPER

Simon Stephens

reż. Grzegorz Wiśniewski

premiera 8 października 2016

Trochę mi się podobało, a trochę nie. 

Bardzo dobry jak zwykle Wojciech Niemczyk, fajnie rozwija się Adrian Brząkała (Mgnienie w Polonii), świetna scenografia, a scena w wannie – słodka. 

Ale… Magdalena Graziowska wydała mi się za młoda na rolę Harper, ma 32, wygląda na 22, a ma grać rozchwianą emocjonalnie 40-latkę. W ogóle sprawia wrażenia córki a nie żony własnego męża, z całym szacunkiem do pana Artura. Coś tam po prostu nie działa, motywacje granej przez nią bohaterki są mi obce. Poza tym nieznośne były wstawki bardzo głośnej muzyki, chwyt nieuzasadniony, nikogo nie trzeba było budzić, a publiczność zatykała uszy palcami. Rozmowa z matką (Joanna Kasperek) – jakoś nieszczera. Tzn. nieszczera w nieszczerości.