SCENA WSPÓŁCZESNA

2023, lipiec

WIECZÓR TRZECH COACHÓW

Włodzimierz Kaczkowski

reż. Włodzimierz Kaczkowski

premiera 9 lipca 2023

Trudno w jednym zdaniu napisać, o czym jest ten spektakl. Najbliżej prawdy byłoby sformułowanie, że „o życiu”. Mamy bowiem oto trzech, a właściwie troje coachów (znakomite role Moniki Mariotti, Roberta T. Majewskiego i Łukasza Mateckiego), którzy - z pewną taką czułością i nie bez ironii, prozą i poezją, słowem mówionym i śpiewanym – prowadzą nas przez… cóż, życie. Namawiają, żeby zwolnić, żeby spojrzeć z boku, żeby nie mieć za wielkich oczekiwań, dać się trochę ponieść… a całość sesji odbywa się pod namalowanym na stendzie hasłem: "zacznij tam, gdzie jesteś; użyj tego, co masz; zrób, co możesz". 

Prania mózgów jednak nie będzie, spodziewajcie się za to fajnej zabawy, do której coachowie nienachalnie włączają publiczność, jest i chwilka wytchnienia - 60 sekund dla naszych telefonów (sic). 

2022, listopad, Teatrzyk Gędźba

SZAFA, NIEDŹWIEDŹ I STARY AKORDEON CZYLI TAJEMNICE LISTOPADOWEJ PANIENKI

Maciej Makowski, Wojciech Solarz

reż. Maciej Makowski i Wojciech Solarz

premiera 27 listopada 2022

To jest okropnie śmieszny spektakl, w którym proszę się nie spodziewać ani szafy ani niedźwiedzia, a z instrumentów mamy nie akordeon lecz pianino, na którym fantastycznie gra Mateusz Wachowiak, a w finale udaje, że pobrząkuje - Maciej Makowski.

Który to Maciej – jak już poprzednio pisałem - gra Karola Strasburgera dużo lepiej niż sam zainteresowany, w najnowszym programie Gędźby mamy Familiadę wobec której – zapewniam – nikt nie pozostanie obojętny, ten skecz to majstersztyk. Cóż, telewizja dostarcza ogromu materiału, mamy również Wielką Grę, w rolę Stanisławy Ryster wciela się nowa aktorka w zespole – fantastycznie odnajdująca się w tej konwencji i roznosząca nieledwie scenę - Eliza Borowska, jednak bank rozbija – nie mam pewności, czy mogę to napisać nie psując Wam zabawy (chyba mogę ) – Robert T.Majewski w roli nogi (sic) Tiny Turner, chcę też koniecznie wspomnieć o Arkadiuszu Wrześniu w roli biodra… ale czyjego, niech to zostanie niespodzianką.

2022, marzec, Teatrzyk Gędźba

PIERWSZY MOKOTOWSKI MIĘDZYNARODOWY KONKURS CHOPINOWSKI DLA LUDZI BEZ TALENTU

Wojciech Solarz, Maciej Makowski

Jak powszechnie wiadomo mokotowianie słyną z braku talentów, szczególnie zaś - talentów muzycznych. Dlaczegóż by zatem nie zorganizować specjalnie dla nich alternatywnego konkursu Chopinowskiego? I oto mamy zacne zaiste jury – Martę Argerich, Jerzego Maksymiuka i Zenona Martyniuka, który – jak można się domyślić – jest jurorem najliberalniejszym. No i mamy rozmaitych uczestników, istotnie łączy ich brak talentu, może poza jednym wyjątkiem, ale nie będę Wam psuć tej niespodzianki.

Mamy też jakby wydarzenia towarzyszące, wśród nich specjalne wydanie Familiady, nie mam pewności, czy Karol Strasburger gra siebie równie dobrze jak zrobił to Maciej Makowski, ten skecz jest majstersztykiem. Kolejna perełka to list od sponsora Konkursu ze Stalowej (oczywiście) Woli czytany przez Roberta T. Majewskiego, jestem pewien, że gdyby p. Robert czytał nam książkę telefoniczną, byłoby nie mniej zabawnie.

2021, wrzesień

DZIEŁA WSZYSTKIE SZEKSPIRA (W NIECO SKRÓCONEJ WERSJI)

Adam Long, Daniel Singer, Jess Winfield

reż. tłum. i adapt. Włodzimierz Kaczkowski

Z radością odnotowałem niedawne objawienie się w bloku obok sceny teatralnej i – czym prędzej wpadłem do sąsiadów w odwiedziny. Było miło, choć nie będę ukrywał – wielkim fanem tego tekstu nie jestem, znów nie umiałem się pozbyć wrażenia, że rzecz jest nieco efekciarska, a od aktorów wymaga głównie sprawności, nie zaś talentu. Nie wspominając, że wprost nie cierpię przedstawień angażujących publiczność, szczęśliwie nie zostałem wywołany, najwyraźniej musiałem zrobić bardzo groźną minę.

Mamy oto zabawę Szekspirem, dziełami PRAWIE wszystkimi, brakuje bowiem Snu Nocy Letniej, ale za to Hamlet zajmuje aż trzecią część spektaklu. Nie w braku czy w obecności jednak kwestia, ani - nie w proporcjach. Bowiem najlepsze w tym przedstawieniu wydały mi się dopisane monologi aktorów o ich pracy – i w ogóle i - nad tym tytułem. Są błyskotliwe i zabawne, ale jeśli tak się wsłuchać – to jednak dostajemy garść dość gorzkich refleksji o pięknym, ale okrutnym zawodzie aktora. O czekaniu na telefon z propozycją, o urodzie grania na prowincji, o próbie znalezienia swojego miejsca na świecie, w czym pomóc może (albo zaszkodzić) na przykład nazwisko, zwracam Waszą uwagę na stad-up p. Kamila Wodki.