2020, grudzień, Zespół Kupałowcy
JA
Raman
Padalaka, Michaś Zuj
reż.
Raman Padalaka
Pokazanie
tego projektu na festiwalu korczakowskim jest jednak pewną prowokacją, bo to
rzecz, której młody widz zupełnie nie zrozumie, bo JEST dzieckiem, więc nie ma
z dzieciństwa wspomnień. A te – choćby nawet nawet najbardziej beztroskie,
chyba zawsze okraszone są jakąś nutką goryczy, jakimś szczegółem, który - nie
wiedzieć czemu - z nami zostaje na całe życie. Na przykład - niesprawiedliwością,
której doświadczyliśmy, a wówczas nie rozumieliśmy, czy - chwilą słabości mamy
lub taty, która wydała nam się, a może i była -
okrucieństwem.
Pewnie,
najlepiej byłoby pamiętać tylko najszczęśliwsze chwile, jak na przykład „seks”
z Witalikiem podczas leżakowania w przedszkolu czy niesforne myśli, które nas
nachodziły podczas tego absurdalnego zajęcia. Ale ludzka pamięć jest nie tylko
cudem, ale i jest także przekleństwem, zostaje z nami na zawsze pamięć
upokorzenia, nie bólu, kiedy mieliśmy 8 lat i kiedy matka po raz pierwszy nas
uderzyła, bici wtedy – dziś boimy się dotyku, czułości, uciekamy, gdy ktoś chce
nas pogłaskać – ten monolog Kryściny Dobysz jest najbardziej poruszającą sceną
tego spektaklu.
Cóż, dzieciństwo się kiedyś kończy, żegna nas w
drodze do dorosłości ukochany miś bez jednej łapki, którego zresztą kazano nam
wyrzucić „bo już jesteśmy duzi”.
