AKADEMICKI TEATR DRAMATYCZNY W BRZEŚCIU

Władimir Żerebcow

reż. Timofiej Iliewski

W Brześciu nad Bugiem jest trochę jak w Białymstoku nad Białą w latach 70-tych. Bardzo lubię jeździć do Brześcia pewnie dlatego, że jestem właśnie z Białegostoku z lat 70-tych (ach, Mr Freud…). I byłem znów w brzeskim teatrze, tym razem dawali rzecz o teatrze.

Fabuła nieco pokręcona, jakby komiksowa, mieszanka dość współczesnego kryminału z Czechowem, z rewią, trochę moralitet, był i trup, na szczęście na niby, a rzecz się ma o przedstawieniu – jak w tytule – zagranym dla jednego tylko widza. Zespół przygotowuje w tajemnicy spektakl, nikt nie wie jaki i gdzie, wiadomo jedynie, że odbędzie się przed owym jedynym widzem, za bardzo duże pieniądze.

Znam rosyjski, ale tutaj znajomość moja okazała się przykrótka, o ile wszystko rozumiałem z ust studentów z Petersburga na warszawskim Itselfie, o tyle w Brześciu trochę musiałem się domyślać. Pewnie dlatego nie wszystkie niuanse wyłapałem. No, chyba, że specjalnie tropy zostały tak porozrzucane, żeby WYDAWAŁO mi się, że niezbyt ogarniam. Więc sami rozumiecie…

2018, styczeń

DROGA ELENO SIERGIEJEWNA

Ludmiła Rozumowska

reż. Timofiej Iliewski

premiera 17 marca 2016

Byłem w Brześciu w i całkiem mi się tam podobało. W teatrze akurat dawali spektakl dla młodszego widza, szedłem zatem z lękiem, czy aby „skumam bazę”, gdy tymczasem okazało się, że niegłupie i bardzo dobrze zagrane.

Nauczycielkę, tytułową Elenę Sieriejewnę, odwiedza w domu czworo jej uczniów, przynosząc kwiaty i prezent urodzinowy. Od słowa do słowa i okazuje się, że niezupełnie bezinteresownie i nie tylko z czystej sympatii ta wizyta została złożona. Otóż uczniowie chcą namówić swoją nauczycielkę matematyki do – cóż – mówiąc wprost – przestępstwa. Chcą, żeby dała im klucz do pokoju, gdzie przechowywane są źle napisane prace, żeby… nanieść na nie niewielkie poprawki. Początek brzmi jak z powieści dla podlotków z czasów popularności Hanny Ożogowskiej, a tymczasem wyszedł na scenie nieledwie moralitet z drugim aktem jak u Hitchcocka.

Co to znaczy uczciwość – wobec innego i wobec siebie? Pójść w czymś za daleko – o znaczy – gdzie jest granica? I kto ją wyznacza? Czy wszystko, co robimy dla przyjaciół, tę przyjaźń buduje czy też zabija?  Ten tekst powstał na podstawie scenariusza filmu sowieckiego z 1980. I pewnie dlatego żaden dyrektor nie sięgnie po to przedstawienie w naszym kraju. Szkoda. Dobrze zagrane, sprytnie i z głową zaadaptowane, mogłoby zbierać komplety trudnego, wymagającego, ale i wspaniale reagującego widza.