TEATR SIEMASZKOWEJ W RZESZOWIE

2022, luty

MISTRZ I MAŁGORZATA

Michaił Bułhakow

reż. Cezary Iber

premiera 30 marca 2019 

Z tym spektaklem jest trochę jak z tortem zrobionym z dokładnie zmierzonych składników najwyższej jakości, w absolutnej zgodzie z przepisem, a jednak - z efektem końcowym coś  było nie tak.  

Trzy lata po premierze niemała widownia Siemaszkowej wypełniona była właściwie w całości, nic dziwnego, oglądamy bowiem widowisko z mnóstwem „dziejstwa”. Nie mam pewności, czy nie ZA dużo, drugi akt wydał mi się nudnawy. Ten tort nie wyszedł także dlatego,  że - choć słowa (w większości) pochodziły od Bułhakowa - to jednak zabrakło w tej inscenizacji ducha powieści. Wszystko wydało mi się dosłowne, dopowiedziane,  „dopokazane” , a odniesienia do współczesności - bo i niestety i tych nie zabrakło - pozbawione były finezji. Aktorzy niepotrzebnie tak dużo grają wśród widzów, ze skakania z poręczy na poręcz foteli niewiele wynikło, a w dodatku zabieg to kontuzjogenny. Nie znalazłem też powodu do tak częstego opuszczania sceny i wchodzenia nań z widowni, to zaskoczenie zadziałało tylko raz. 

2020. lipiec

IWONA, KSIĘŻNICZKA BURGUNDA

Witold Gombrowicz

premiera 11 lipca 2020

Jeden z moich ulubionych i jeden z najwdzięczniejszych polskich tekstów dramatycznych w rzeszowskiej inscenizacji zionął dojmującą nudą. Cudowna scena czytania wierszy własnych przez Małgorzatę, to jej marzenie o giętkości zawsze przecież wywołujące u publiczności reakcje – w zależności od odczytania i talentu aktorki - od podszytego empatią uśmiechu po sardoniczny wręcz rechot,  w Rzeszowie - choć p. Mariola Łabno-Flaumenhaft robiła co mogła - publiczność oglądała tę scenę w głębokim milczeniu, bądź - jak piszący te słowa – w rozpaczy. także z powodu niemożności zrozumienia intencji reżysera. Rachityczne drzewko na scenie i post apokaliptyczna scenografia wskazywałyby – jak usłyszałem w kuluarach – że rzecz jest o ekologii, niestety, więcej tropów w tej sprawie odnaleźć było niepodobna. O czym więc był ten spektakl? Ach, o czym?

LWÓW NIE ODDAMY

K. Szyngiera, M. Napiórkowski, M. Wlekły

premiera 26 sierpnia 2018

Nie jestem odbiorcą docelowym tego spektaklu, wywołał we mnie wyłącznie irytację, po pierwsze dlatego, że moim zdaniem „problem ukraiński” dopiero się zacznie, gdy Ukraińcy zdecydują się z Polski wyjechać, a po drugie, że zrealizowanie spektaklu o tym, że nie da się zrealizować spektaklu o Ukraińcach w Polsce zupełnie do mnie nie przemawia. To po co robić?